Komunizm to filozofia polityczna opowiadająca się za zniesieniem własności prywatnej i wprowadzeniem socjalistycznego systemu gospodarczego. Po raz pierwszy został założony przez niemieckich filozofów Karola Marksa i Fryderyka Engelsa w 1844 roku. W tym samym roku napisali oni „Manifest Komunistyczny”. Pod koniec XIX wieku komunizm szybko rozprzestrzenił się w całej Europie. W rezultacie jego śladem poszło wiele krajów na całym świecie.
Partia Komunistyczna była główną siłą w światowej polityce, założyła partie polityczne w każdym kraju w Europie. Byli u władzy przez większość dwudziestego wieku. W Związku Radzieckim Józef Stalin narzucił swój socjalistyczny model gospodarczy, co skończyło się wypaczeniem teorii socjalizmu komunistycznego w totalitaryzm.
W pierwszym etapie komunizmu rząd przejął prywatne gospodarstwa i fabryki. Prowadziło to do wzrostu korupcji i nieefektywności systemu. Co więcej, koncentracja władzy zachęcała do zachęty do gry w system. Wielu robotników było zmuszonych do pracy za niskie wynagrodzenie i często wykonywało brudną pracę. Były też problemy z zanieczyszczeniem środowiska i industrializacją.
Do połowy lat 50-tych nowo wybrana Partia Komunistyczna znacjonalizowała większość przemysłu i większość linii kolejowych. Nadal jednak trudno było osiągnąć podstawowe cele socjalistycznej modernizacji. Nawet jeśli cele te zostałyby osiągnięte, potrzeba było lat, aby ustanowić podstawowy poziom socjalizmu.
Do porażki komunizmu przyczyniło się kilka czynników. Po pierwsze, scentralizowane planowanie stało się skomplikowanym systemem, który wymagał ogromnej ilości danych. Biurokraci i planiści ekonomiczni określali poziom produkcji, ceny i płace. Rządy zmuszały również kierowników fabryk do spełniania kwot produkcyjnych.
W tym czasie rząd sprawował również niemal całkowitą kontrolę nad swoimi obywatelami. Niewielka mniejszość ludzi była członkami partii komunistycznej. Podczas gdy istniała pewna opozycja wobec komunizmu, udział w wyborach był niewielki lub żaden, a krytyka partii lub jej przywódców znacząca. Te czynniki ostatecznie doprowadziły do upadku reżimów komunistycznych w Europie Wschodniej.
W Związku Radzieckim, głównym celem komunistów było rozszerzenie socjalizmu na resztę Europy Wschodniej. ZSRR miał nadzieję stać się potężnym buforem obronnym dla Zachodu. Kiedy Stalin przejął władzę, zażądał, aby cała Europa Wschodnia przyjęła model sowiecki. Po śmierci Lenina w 1917 roku, Stalin kontynuował przewodzenie swoim komunistycznym filozofiom.
Do końca lat 30-tych w Związku Radzieckim było około miliona członków Partii Komunistycznej, ułamek populacji. Pomimo wysiłków Stalina mających na celu wyeliminowanie wolnego rynku, gospodarka sowiecka cierpiała z powodu braku konkurencji i nieefektywności. Reformy gospodarcze podniosły poziom życia w regionie.
Kiedy w 1956 roku doszło do rewolty węgierskiej, Układ Warszawski, w skład którego wchodził Związek Radziecki, zaatakował Węgry. Partia komunistyczna zareagowała brutalnym stłumieniem rewolty. W kolejnych latach rozwój Związku Radzieckiego uległ znacznemu spowolnieniu.
W rezultacie Związek Radziecki stanął w obliczu niebezpieczeństwa gwałtownej rewolucji. Doprowadziło to do powstania Drugiego Czerwonego Strachu na poziomie federalnym. Ostatecznie reżimy komunistyczne zostały osłabione i ostatecznie upadły w 1991 roku.
