Zapraszamy do lektury artykułu, który jest wynikiem naszej wspólnej inicjatywy z dlaczegoteraz.pl
Gdy wyprawy krzyżowe dobiegały końca, Kościół przygotował grunt pod powstanie nowych zakonów rycerskich. Krucjaty były serią wojen religijnych przeciwko poganom i muzułmanom, świat chrześcijański rozpoczął je w celu odzyskania Ziemi Świętej.
W połowie XII wieku zaczęły pojawiać się katolickie zakony wojskowe. Zakony te były niezależne od żadnego władcy i miały charakter religijny. Wymagały od członków przyrzeczenia swojego życia Bogu i wykonania szeregu ślubów. Ich kapelanom przypisywano funkcje sakralne i przydzielano obowiązki dotyczące spraw doczesnych kościoła. Niektórzy z nich otrzymywali również konkretne zobowiązania, takie jak powstrzymywanie się od spożywania napojów alkoholowych, dni postne i niektóre święta.
W XIII wieku rycerze Okrągłego Stołu prowadzili już kampanie na Węgrzech i w Prusach. Później Stolica Apostolska nadała przywileje prywatnym oratoriom i zezwoliła im na uzyskanie dyspensy od niektórych postów. Papiestwo zatrudniało zakony wojskowe do zbierania składek na krucjaty. Zakony rycerskie utraciły jednak swoje misje, gdy ostatnia twierdza Chrześcijaństwa padła w 1291 roku łupem Arabów.
Inne zakony rycerskie zostały zniszczone lub stały się zależne od państwa. Jednym z nich był Zakon Rycerzy Krwi Chrystusa, który został założony przez księcia Wincentego Gonzagę w Mantui przy okazji ślubu z jego synem Franciszkiem II. Innym był Zakon Świętego Jana Jerozolimskiego, który był wspierany przez wygnanego króla Jugosławii Piotra. Zakon ten miał swoją filię w Liwonii. Oskarżano go o rzezie chrześcijan i handel z poganami.
Po zakończeniu II wojny światowej niektóre z tych zakonów zostały reaktywowane. Niektóre z nich są nadal aktywne, inne zaś zostały rozwiązane. Obecnie znanych jest około 100 zakonów wojskowych. Podczas gdy większość z tych zakonów jest świecka, istnieją również fikcyjne. Samozwańcze zakony mogą być tworzone przez monarchów lub rządy. Wiele z nich twierdzi, że są zakonami rycerskimi, choć nimi nie są.
Obok zakonów wojskowych istniały również zakony monastyczne. Powstawały one na wzór zakonów monastycznych. Często były one organizowane przez mniejszą szlachtę w swoich regionach. Zazwyczaj organizacje braterskie trwały od roku do dziesięciu lat, skupiając się na konkretnym celu. Jednocześnie mogły być wykorzystywane do wzmacniania więzi między lokalną szlachtą.
Zakon krzyżacki był niemieckim zakonem, który łączył w sobie zarówno życie rycerskie, jak i zakonne. Zakon ten był organizacją religijną i wojskową, która w XV wieku walczyła z Turkami osmańskimi. Mimo że stracił swoją armię w bitwie pod Tannenburgiem w 1410 roku, zakon pozostał we wschodniej Europie i stał się mało znaczącą jednostką wojskową.
Podczas pierwszej krucjaty zakony i zakony wojskowe miały swoje siedziby przede wszystkim w Ziemi Świętej. Niektóre zakony rozprzestrzeniły się także w Niemczech. Zakony były tworzone przez papiestwo na Bliskim Wschodzie, ale nie stały się organizacją kontrolowaną przez państwo.
Organizacje braterskie są częstą cechą okresu średniowiecza. Powszechnym typem zakonu braterskiego był corps d’elite. Corps d’elite był grupą składającą się z dużej liczby ludzi pod bronią, którzy byli ciężką kawalerią. Każdemu oddziałowi towarzyszyła pewna liczba kuszników i innych lokalnych nie-kombatantów.
